قالب چهارپاره که گاهی به غلط، آن را رباعیات پیوسته نیز می گویند، قالبی است که مقارن رواج شعر نو به وجود آمد و آن، مرکب از بندهای دوبیتی است که با هم از نظر قافیه فرق دارند و از نظر معنی اتحاد دارند. هر بند دارای چهار مصراع هموزن است که غالباً مصراع های زوج آن هم قافیه هستند. البته گاه نیز مصراع های اول و سوم و دوم و چهارم هم قافیه هستند، یا هر چهار مصراع هم قافیه هستند، اما، هر بند قافیه ای مستقل دارد.
این قالب شعری (چهارپاره) در دوران پس از مشروطیت ابداع شد و در دهه های ۲۰ و ۳۰ و ۴۰ در آثار شاعرانی چون: رشید یاسمی، خانلری، توللی، گلچین گیلانی، نادرپور، نصرت رحمانی، ابتهاج و مشیری رواج یافت. اولین چهارپاره را جعفر خامنه ای تبریزی سرود (حدود ۱۳۲۴ ه.ق) و ملک الشعرای بهار، حبیب یغمایی و حمیدی شیرازی و رشید یاسمی و صورتگر، از او تقلید کرده اند.